ความรักคือการวิ่งตาม มีตอนเดียวนะครับ
สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน..ชื่อของผม..คือ หนุ่ม…เป็นพนักงานเงินเดือนจบใหม่ที่เข้าทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง พร้อมกับเพื่อนร่วมรุ่นของเขาที่ชื่อว่า แอนนา..เธอเป็นสายลูกครึ่งไทยจีน หน้าตาสะสวยน่ารัก เก่งกาจด้วยความสามารถตั้งแต่สมัยเรียน ต่างจากเขาที่เป็นเหมือนมนุษย์ธรรมดาทั่วไปไม่มีอะไรโดดเด่น..
ถ้าจะให้เขาหาว่าเขาโดดเด่นอะไร…เขาคงต้องบอกว่าข้อเด่นของตัวเอง คือความอดทนในการตามรักใครสักคนหนึ่ง ล่ะมั่ง
ภาพของหญิงสาวในชุดทำงาน ขยับยกยิ้มพูดคุยกับพวกรุ่นพี่ที่ทำงาน เป็นอะไรที่ทำให้เขามีความสุขทุกครั้งที่เห็น เพราะเธอช่างสดใสโดดเด่น…
“หนุ่ม..มาทางนี้เร็ว พวกรุ่นพี่เขาจะพาเราไปกินข้าว”เสียงหวานของเธอที่มาพร้อมรอยยิ้ม..ช่างน่าหลงใหล มือเรียวบางของเธอที่คว้าจับมือเขาและฉุดดึง..ใบหน้าที่ทำแก้มปองบ่นเขาที่ล่าช้า..
“จะรีบร้อนทำไมนักหนา.ร้านใกล้ๆนี้เองไม่ใช่หรอไง”เขาบ่นเบาๆเล็กน้อย..เรียกใบหน้าไม่พอใจแสนงอนของเธอได้ในทันที
อา…นี้ล่ะความสุขของเขา..
ตัวเขาขยับยกยิ้มกวนประสาทในความคิดของเธอ ช่วงเวลานี้ผมอยากให้มันเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาล และวาดฝันว่ามันจะดียิ่งๆขึ้นไปกว่านี้..เมื่อผมคิดวางแผนจะขอเธอเป็นแฟนในวันเกิดของเธอ
หากแต่ว่าความแผนของผมก็ถูกทำลายยับเยิน เมื่อวันหนึ่งผมได้เห็นสายตาของเธอที่มองรุ่นพี่ที่ทำงานคนหนึ่ง เขาเป็นหนุ่มนักเรียนนอก ส่งตรงมาจากอเมริกา ใบหน้าท่าทางความสามารถนับว่าเพอร์เฟ็ค ไม่มีสิ่งไหนเลยที่ผมจะไปสู้ได้
ผมไม่อาจบอกได้ว่าตอนนี้หัวใจของผมมีความหวาดกลัวมากมายขนาดไหน ยิ่งเมื่อเห็นเธอพยายามเข้าหาเขา ผมยิ่งเจ็บปวด ยิ่งอยากร้องตะโกนออกไป ว่าอย่าทำแบบนี้ได้ไหม..
แต่….สิ่งที่ทำให้ผมเจ็บยิ่งกว่า..คือเธอขอให้ผม…ช่วยเธอจีบเขาให้ติด…
“ได้โปรดเถอะนะหนุ่ม นายอยู่แผนกที่ต้องประสานงานกับเขาบ่อยๆนี้นา ได้ไปดูงานกับเขาด้วย นะ..หนุ่ม ช่วยฉันเถอะนะ..”เสียงออดอ้อนของเธอ และสายตาที่ส่งมา เธอรู้ตัวบ้างไหมว่ามันทำให้ผมเจ็บปวดมากขนาดไหน..รู้ไหมว่ามันทำให้ผมอยากร้องตะโกนออกมาดังๆ ว่าทำไม..ทำไมเธอต้องให้ผมทำอะไรแบบนี้…
แอนนา..ช่วยมองผมที..มองผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณทีได้ไหม..มองผม..มองผมที่รักคุณมาตลอดทีได้ไหม…
ริมฝีปากของเขาเม้มกันแน่น…ดวงตามองผมมันเจ็บปวด..ผมรู้ดี..และโชคดีที่ผมหันหลังให้เธอ..เสียงอ้อนและเสียงของร้องจากปากของเธอยังคงดังอยู่ จากอ้อนวอนเริ่มเป็นงอน..และผมเกินจะทนหากผมต้องง้อเธอ..เพราะแค่นี้มันก็เจ็บจนผมหาคำใดมาพูดไม่ออกแล้ว..
ผมต้องเชิดหน้าขึ้นทำเหมือนถือดี เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมาจาก ผมต้องทำเสียงเข้มเพื่อไม่ให้เสียงมันสั่น มือของผมต้องแสร้งทำกอดอกเพื่อไม่ให้เธอเห็นมือของผมที่กำกันแน่นจนเล็บเริ่มจิกเข้าไปในเนื้อ
บอกตกลงกับเธอไปด้วยเสียงหวัดๆ หวังให้ตัวออกไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด..เร็ว..เพราะไม่อยากเห็น ไม่อยากเห็นไปมากกว่านี้อีกแล้ว..
แต่ถึงจะบอกแบบนั้น เขาก็ไม่อาจที่จะออกไปจากเธอที่ดีอกดีใจได้ในทันที ผมยังต้องยืนฟังเสียงของเธอพูดถึงแผนการณ์ต่างๆนานาที่จะจีบผู้ชายคนนั้น..
วินาทีนั้น..ผมรู้สึกอิจฉา..อิจฉาเขาที่ทำไมถึงได้รับสายตา ได้รับความคิด ได้รับทุกๆอย่างจากตัวเธอ..ทั้งๆที่เขาอยู่ข้างเธอถึงขนาดนี้..แต่ทำไม..ทำไมถึงไม่เป็นผมที่ได้!!
หลายวัน หลายคืน เวลาผ่านไปอย่างเจ็บปวด…ผมมองดูเธอเข้าใกล้อีกฝ่ายทีละเล็กละน้อยด้วยความเจ็บใจ ถามตัวเองว่าทำไมถึงขี้ขลาด ทำไมถึงไม่เดินไปยืนอยู่ต่อหน้าเธอและบอกว่าเขาน่ะ ชอบเธอ..ชอบมากๆ..
งี่เง่า เขานี้มันงี่เง่าอย่างถึงที่สุด!
แต่แล้ว..เหมือนฟ้าจะเป็นใจให้กับผม..เมื่อในงานเลี้ยงบริษัทในวันสิ้นปี..ชายหนุ่มนักเรียนนอกที่แอนนาพยายามเพียรจีบมาตลอดหลายเดือน..ได้ควงหญิงสาวอีกแผนกเข้ามาในงาน เป็นการเปิดตัวความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่
ภาพของอีกฝ่ายที่เดินคู่กับหญิงสาวแผนกขายลูกค้าต่างประเทศ..ช่างเหมาะสมทั้งความสามารถ หน้าตา และครอบครัว เพราะหญิงสาวเองก็จบจากมหาวิทยาลัยเมืองนอกเหมือนกัน..
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ท่ามกลางเสียงโห่ร้อง แซวของคนในที่ทำงานทุกคน หากแต่สำหรับเขาแล้ว คนที่เขาเป็นห่วงก็คือแอนนา..คือเธอที่วันนี้แต่งตัวสวยอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
คิดว่าเธอ…คงอยากที่จะ..ให้สายตาของชายคนนั้นมองที่เธอ..ให้เขาประทับใจในตัวเธอ…แต่ว่า..วันนี้..มันกลับไม่อาจช่วงชิงสายตาของอีกฝ่ายได้ในวันนี้..หรือวันหน้าอีกต่อไปแล้ว..เมื่อเขามีตัวจริงที่อยู่สูงเกินไป..
ใบหน้าหวานของเธอขยับยกยิ้ม แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว…เธอคงพยายามกล่ำกลืนความรู้สึกของตัวเองอยู่สินะ…
ผมบอกไม่ถูกในตอนที่มองใบหน้าของเธอที่ขอตัวออกไปจากห้องจัดงาน ไปที่ห้องน้ำที่อยู่ห่างจากงานเลี้ยงไปหน่อยนั้น..ผมรู้สึกยังไงกันแน่..
ระหว่าง..สะใจ..กับเสียใจ..
ขาของเขาก้าวเดินไปตามทางก่อนจะยืนพิงกำแพง…ฟังเสียงร้องไห้ของเธอที่ดังออกมาจากห้องน้ำอย่างแผ่วเบา..ชั่วขณะหนึ่งเขาคิดออกไปอย่างน่าเกลียด..
เขาอยากพูดออกไป..ว่าเธอรู้สึกเจ็บไหม..ทรมานหรือเปล่า..ที่คนที่เธอไล่ตามนั้นไม่ได้สนใจเธออย่างที่คิด เขามีคนอื่น..เธอเห็นแล้วหรือไม่..เธอเจ็บปวด..แค่นี้ไม่อาจเท่าความเจ็บปวดของเขาที่เธอทำให้ได้หรอกนะ..
แต่นั้นก็ถูกปิดกลบไปอย่างรวดเร็ว เพราะความรักของเขาที่มีต่อเธอ..มันมีมากกว่า…มันมีความเจ็บปวดที่ใกล้เปลี่ยนเป็นความแค้นความสะใจ มีมากจนรู้สึกอยากโอบกอดเธอเอาไว้..
ปลอบโยนเธอ..และบอกว่าไม่เป็นไร..ฉันอยู่ตรงนี้..อยู่ข้างๆเธอ..
ดวงตาของเขาหลับลงฟังเสียงที่เจ็บปวดของเธอ อยู่เงียบๆ..จนกระทั้งเธอเดินออกมาจากห้องน้ำและตกใจเมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น..
“หนุ่ม..”เสียงหวานที่เคยสดใสกลายเป็นเสียงที่สั่นเครืออีกครั้ง น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้ว เริ่มกลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นตัวเขายืนอยู่..
“แอนนา..”สิ้นคำของเขาร่างบางของเธอก็โผเข้ามากอดเขาในทันที..น้ำเสียงเจ็บปวดที่ตัดพ้อดังขึ้นมา แม้แผ่วเบา แต่เขาก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน..
เพราะมัน..เป็นคำพูดที่มาจากผู้หญิงที่เขารัก..และเฝ้าทะนุถนอมมาตลอด…
“หนุ่ม..ฮือ..หนุ่ม..ทำไม..ทำไมเขาถึงไม่มองมาที่ฉัน..ทำไมเขาถึงไม่เลือกฉัน..ทำไม..ฮึก..ฉันไม่..ฉันไม่ดีตรงไหน…ฉันไม่ดีที่ตรงไหน..หนุ่ม..”เสียงหวานถามซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น…
ชั่ววินาทีหนึ่งผมอยากบอกเธอเหลือเกิน..ว่าเธอเองก็ไม่ต่างจากพี่เขาหรอก…แต่เขาก็ตัดสินใจไม่ทำแบบนั้น…เขาโอบกอดปลอบเธอเอาไว้แบบนั้นจนเธอดีขึ้น..พาเธอกลับไปที่บ้านของเธอ โดยผมเลือกที่จะพาเธอไปกินร้านอาหารข้างทางร้านโปรดของเธอ ส่งข้อความบอกพี่ๆไปว่าแอนนาไม่สบาย ผมเลยพากลับ..
ผมชวนเธอพูด..ชวนเธอคุย ให้เธอได้หายจากความเศร้า…ความสนิทที่ผมมีให้กับเธอ ความรู้ใจเธอ..ไม่มีใครที่จะมากเท่าผม..และรู้ไหม..ผมรู้สึกภูมิใจที่เพียงไม่นานเธอก็ยิ้มออกมา หัวเราะออกมาแบบที่ผมหลงรัก..อีกครั้ง..
“หนุ่ม..ขอบคุณมากๆนะ..ที่อยู่ข้างเรา..ถ้าไม่มีหนุ่มเราคงแย่แน่..”
“หึหึ..ไม่ต้องห่วงหรอก..ยัยขี้แย..ฉันอยู่ข้างเธอเสมอนั้นล่ะ…ไปๆ..ไปนอนพักซะ..ตาบวมหมดแล้ว..”เสียงร้องตกใจดังขึ้นจากปากของหญิงสาวทันทีที่เขาพูดจบ ใบหน้าของเธอแดงอย่างอับอายก่อนจะตีแขนเขาแก้เขินก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป..
“หนุ่มคนบ้า! แบร่!”แอนนาวิ่งขึ้นเข้าบ้านไป เรียกความรักและเอ็นดูจากเขาได้ไม่ยาก ไม่ว่าจะยังไงสำหรับผมแล้วเธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงที่น่ารักเสมอ…จริงๆ…
เขายืนอยู่หน้ารั้วบางที่เดิม จนกระทั้งเห็นไฟที่ห้องนอนของเธอเปิด…ถึงได้ละจากประตูบ้านของเธอ เดินไปตามทางบนถนนที่เปลี่ยวเหงา..ด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข
สำหรับผมแล้ว…แม้จะเจ็บปวดที่เลือกรักเธอ..แต่ถึงอย่างนั้น..การจะมาถอนตัวถอนใจในตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่ยากเหลือเกิน..
คงมีทางเดียวคือการที่ทำให้เธอค่อยๆซึมซับการมีอยู่ของผม…
มือหนาของผมขยับยกสมาร์ทโฟนของผมขึ้นมา เปิดโปรแกรมไลน์เพื่อเขาไปดูข้อความใหม่ที่ส่งมาให้กับเขา ดวงตาคมสีดำขยับก้มมองข้อความนั้นเล็กน้อย…
‘ขอบคุณมากนะหนุ่ม ที่เชียร์ให้เรากับพี่แซมเป็นแฟนกันจนสำเร็จ เขาบอกว่าเธอพูดถึงเราให้เขาฟังบ่อยจนเขาสนใจเราขึ้นมา…เรางี้ตกใจเลย…ไม่นึกว่าหนุ่มจะรู้ว่าเราชอบพี่เขาเหมือนกัน…ไว้เราจะตอบแทนเธอนะ…หนุ่ม ขอบคุณมาก ๆจ๊ะ ขอให้ความรักของเธอสมหวังเช่นกันนะ!’
ข้อความขอบคุณและสติกเกอร์รูปหัวใจกับคำขอบคุณส่งมาอย่างน่ารัก ส่งมาจากหญิงสาวผู้โชคดีในค่ำคืนนี้ที่ได้เปิดตัวความสัมพันธ์กับหนุ่มสุดฮอต ของบริษัท ที่สาวๆหลายคนหมายปอง…
รอยยิ้มของเขากระตุกขึ้นมาเล็กน้อย..ก่อนจะหลบห้องสนทนาของเขากับหญิงสาวออกไป ไม่ให้ใครได้เห็นหรือเปิดเจอมันอีกเป็นครั้งที่สอง..
ความจริงเธอไม่จำเป็นต้องขอบคุณเขา…ไม่จำเป็นที่จะต้องตอบแทนอะไรเขาเลยแม้แต่นิดเดียว..เพราะสิ่งที่เขาทำ ไม่ใช่เพื่อเธอ…แต่เพื่อหญิงที่เขาหลงรักมาตลอดต่างหาก..
เพื่อให้เธอได้อยู่กับเขา…แบบนี้ต่อไป..จนกว่าตัวตนของเขาจะแทรกซึมให้เธอได้รับรู้และหันกลับมามอง…ตัวเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้..ข้างๆเธอ…
ความรักของผม…คือการไขว้คว้าหาความรักที่ต้องการ…และต้องได้มาซึ่งมัน..แม้ว่าจะยาวนานและลำบากมากขนาดไหน…แต่เมื่อนึกถึงความหอมหวานของมัน..ผมก็ยังคงทำมันต่อไป..
เพราะหญิงที่ผมรัก..เธอมักชอบเหนื่อยกับการวิ่งตามหลังคนอื่น…เช่นเดียวกับผม..ที่วิ่งอยู่ข้างหลังเธอ…เฝ้ารอเธอที่วิ่งไปให้เหนื่อยอ่อน…จากนั้น…ก็คุมขังเธอไว้..ด้วยความรักของผม..ตลอดไป…
THE END
ฝากแชร์ด้วยนะครับถ้าถูกใจ
